کارنژیا سرئوس گلدان ده

توضیحات

کارنژیا سرئوس ، ساگواروی غول‌پیکر Carnegiea gigantea (که گاهی به اشتباه “Carnegia” نوشته می‌شود) که مدت‌ها به دلیل اندازه بی‌نظیر و معماری منحصربه‌فردش محبوب بوده، شاید از همه کاکتوس‌ها مشهورتر باشد.

این شناخته شده ترین در میان گروهی از کاکتوس های ستونی دیدنی از صحرای سونوران است که شامل کاردون ها (Pachycereus pringlei)، کاکتوس اندام لوله ای (Stenocereus thurberi) و سنیتا (Lophocereus schottii) است.

نام علمی:

Carnegiea gigantea

خاستگاه:

کارنژیا سرئوس عمدتاً در آریزونا و در جنوب کالیفرنیا درست در غرب رودخانه کلرادو، در جنوب به سونورا، مکزیک.

زیستگاه:

کارنژیا سرئوس در صحرای سونوران، جایی که محدوده آن به دلیل دمای انجماد در زمستان محدود می شود.

آنها به طور کلی در دامنه های سنگی خشک، باجاداهای بالایی و زمین هایی با زهکشی خوب رشد می کنند.

توده های متراکم گاهی اوقات روی زمین های شنی رشد می کنند (مانند لوس ویدریوس، سونورا).

ساگواروهایی که بیشتر از 1100 متر رشد می‌کنند معمولاً در شیب‌های رو به جنوب یافت می‌شوند که در آن دماهای انجماد کمتر اتفاق می‌افتد یا از نظر مدت زمان کوتاه‌تر هستند.

مانند بسیاری از کاکتوس‌های صحرای سونوران، کارنگیا تا حد زیادی به باران‌های فصل گرم وابسته است و در غرب رودخانه کلرادو، میزان باران تابستانی برای بقا بسیار کم می‌شود. از آنجایی که گیاهان بالغ در زمان کم بودن دما از رطوبت خاک استفاده می کنند، افزایش بارندگی زمستانی به سمت غرب تابستان های خشک را جبران نمی کند.

نور و دما:

نور مناسب به صورت گلخانه ایی است اما در صورتی که قصد دارید این کاکتوس را در خانه نگهداری کنید، بهتر است که پشت پنجره جنوبی یک نور فیلتر شده دریافت نماید.

در خصوص دما نیز بهتر از در فصل تابستان تا 30 درجه سانتی گراد و در فصول سرد تا 18 درجه سانتی گراد نگهداری شود.

آبیاری:

در فصول رشد کارنژیا سرئوس در بهار و مخصوصاً تابستان به طور منظم و کافی گیاه را آبیاری کنید اجازه دهید بین دو آبیاری مانند اغلب کاکتوس‌ها خاک خشک شود آبیاری زیاد و مانده آبی در خاک باعث پوسیدگی ریشه می‌شود در زمستان آبیاری را محدود و متوقف و گلدان را در مکانی خشک منهای رطوبت محیطی نگهداری کنید.

خاک:

کارنژیا سرئوس نیازمند بستر کشت شنی سبک متخلخل با زهکشی بالا که آب حاصل از آبیاری را به راحتی از خود عبور دهد.